Ազգի պատուհասը
Ակնհայտ է, որ Մոսկվայում Նիկոլ Փաշինյանը հերթական անգամ խայտառակեց իրեն և ՀՀ-ն: Նա գնաց շատ կոնկրետ՝ գերիների ազատման խնդրով, որոնց Իլհամ Ալիևը համարում է ահաբեկիչներ, ու անորոշ ինչ-որ հաղորդակցության ուղիների խնդրով: Գերիների հարցով, ինչպես և սպասվում էր՝ Փաշինյանը տապալվեց, քանի որ դրանք դեռևս պետք են Իլհամին՝ մեր երկիրը ներկայացնող անձին անընդհատ խեղճացնելու համար, իսկ երկրորդ խնդրի առումով դեռ պետք է կազմվեն հանձնաժողով և աշխատանքային խմբեր: Հայաստանում, ինչպես դժվար չէ հասկանալը, երկրորդ խնդրով զբաղվող չկա՝ բացառությամբ իշխանության, որին դա պետք է պատերազմի պարտությունն ինչ-որ ձևով փոխհատուցելու համար:
Տեղեկատվական հարթակներում լուրեր են շրջանառվում այն մասին, որ Պուտինի և Ալիևի հետ կայացած հանդիպումից հետո Փաշինյանը ջարդված վիճակում վերադարձել է Մոսկվայից: Հավանաբար հասկացել է, որ ինքը, որպես երկրի ղեկավար և Ալիևի հետ բանակցող, բանի պետք չէ: Բայց դա չի նշանակում, իհարկե, որ հենց այսօր կամ վաղը հրաժարական կներկայացնի: Նա իրեն վաղուց արդեն չի պատկերացնում առանց այդ աթոռի և դրա շնորհած արտոնությունների: Մենք էլ չենք պատկերացնում, թե ինչու պիտի այդ անձն անընդհատ խայտառակի մեր երկիրը: Մենք հերթական անգամ տեսանք, որ Նիկոլը բացարձակ ապաշնորհ ղեկավար է և անպետք բանակցող, և եթե ցանկանում ենք պահպանել մեր պետականությունը՝ նա պետք է հեռացվի:
Փաստն այն է, որ շուտով կլրանա երրորդ տարին, որ հայ ազգն իր գլխին փորձանք բերեց՝ կարգելով դրան երկրի վարչապետ: Իսկ այսօր անընդհատ խոսվում է վարչապետի հրաժարականի սահմանադրականության մասին, կարծես թե վարչապետ կարգելիս որևէ մեկը մտածում էր նույն այդ սահմանադրականության մասին: Կամ հենց ինքն էր մտածում, երբ հայտարարում էր, որ կա՛մ ինքը կլինի վարչապետ, կա՛մ Հայաստանը վարչապետ չի ունենա: Ավելի լավ չէ՞ր լինի, եթե Հայաստանը, իսկապես, չունենար վարչապետ: Գոնե կիմանայինք, որ չունենք, և խելքը գլխին մեկին կասեինք՝ արի մեզ վարչապետ:
Հիմա ավելի լուրջ․ մեզ օր առաջ անհրաժեշտ է գործունյա և խելացի ղեկավար, այլապես մենք մի քանի տասնյակ տարի հետո կվերածվենք կա՛մ Ռուսաստանի գուբերնյայի և կա՛մ Թուրքիայի վիլայեթի: Եթե չենք ցանկանում այդ երկուսից ոչ մեկը, ժամանակն է, որ խելքներս գլուխներս հավաքենք ու մի բռունցք դառնալով՝ Նիկոլին հեռացնենք: Դա պետք է լինի մեր թիվ մեկ ազգային խնդիրը:
Ժամանակին ՀՀ երրորդ նախագահը հայտարարում էր, որ մեր լեզուն ութ հազար տարեկան է, եւ եթե մենք ցանկանում ենք, որ այն գոյատեւի ևս ութ հազար տարի, ապա այսօր Նիկոլը պետք է հեռացվի:
